Van Perth naar Inverness 21 mei

Prima geslapen in de The Famous Bein Inn. Het ontbijt was weer echt Brits.

Je kon kiezen uit twee: Óf scrambled eggs  met zalm óf een bord vol koolhydraten dat alleen Hugo eet.. Iedereen koos het eerste, behalve 

gelukkig voor Hugo zat er ook haggis bij.

Overigens hebben we gisteren een hert gezien die vlak voor ons overstak, en heeft Ton E behendig een lammetje omzeild via de berm. Dat was ik nog vergeten te vermelden gisteren.

De route vandaag:

We vertrokken met een zonnetje en al gauw reden we door werkelijk prachtige natuur. Een korte stop, waar we ook een nieuwe groepsfoto hebben gemaakt.

We hebben een koffie stop gemaakt bij een ski piste. Hoog en koud.

Onderweg het koplamp lampje van Hans vervangen. Zo’n beetje het enige dat aan zijn oer GS met ruim 150.000 km kapot kan gaan. Dikke Berta wordt met liefde bestuurd en gekoesterd door Hans. Anders zou Berta het nooit zo lang hebben volgehouden.

Soms doet dikke Berta me denken aan zo’n volgeladen ezel, maar dan anders.

Daarna door adembenemend mooi landschap gereden. Het Cairngorms National Park. Een aanrader! 

zie ook de filmpjes die we vandaag gemaakt hebben

omdat Frans vandaag nog niets vergeten is, mag hij op de foto.
Het gênante moment van de dag was tijdens de lunch. Te weinig geheugen capaciteit van mijn telefoon is er de oorzaak van dat we niet álles hebben kunnen vastleggen maar deze foto’s zeggen al genoeg:

En als het licht begint te regenen, los je dat zó op:

Je zult begrijpen dat enkelen van ons aan een andere tafel zijn gaan zitten. Schaamteloos gewoon. 
Een jong meisje van een jaar of zestien bediende ons op het terras. Het toppunt van mijn schaamte werd bereikt toen iemand uit de groep vroeg of hij even aan haar septum piercing (zo’n koeien ring door je neusschot) mocht trekken. Gelukkig verstond ze alleen Schots dialect en niet het steenkolen Engels dat gebruikt werd. We bestelde een pasteitje van hertenvlees. Het arme dier liet zich waarschijnlijk lastig vangen en slachten; Het duurde een half uur voordat het op ons bord lag. Overigens was het wel heerlijk.
Met het schaamrood op de kaken zijn we verder gereden richting Inverness. We passeerden een ruïne met een enorme Schotse Hooglander. Ook hier ontwaarden we een ring door de neus. Er werd echter minder heldhaftig op gereageerd dan op het terras. Het enorme dier werd met rust gelaten. Helaas. Het had zeker een mooi verhaal geworden. 

De route naar Inverness blijf prachtig. Rond 16.00 kwamen in het Royal Highland Hotel aan. Een hotel met een oude statigheid die geen onderhoud heeft gehad: vergane glorie. De receptioniste leek overigens wel wat op prinses Alexia. Geen verkeerd uitzicht dus. Helaas schonken ze bij de receptie geen bier dus togen we naar de bar. Helaas geen Alexia hier maar een verdwaalde Indiër die op mr. Bean lijkt. Een chagrijnig exemplaar.
We gaan nu “even” de stad in.

Om 19.00 eten we in het hotel. Onze ervaringen daarna delen we in een volgend verhaal.