Avondje Inverness 21mei

Eten in het hotel in Inverness was weer een verhaal op zich. Onze tafel voor 10 stond in een grote erker. Vlak naast ons was nog een tafel voor 2 gereserveerd. Waarschijnlijk voor een verliefd stel, verzinnen we. Tijd voor een weddenschap: als er straks een stel naast ons in de erker komt zitten, na hoeveel minuten stappen ze op om een andere tafel te vragen? 

Ton E noteert de tijden. Ze variëren van 0 seconden tot 15 minuten. Johan heeft 0 seconden opgegeven. Johan gokt erop dat het stel al op afstand voor een andere tafel kiest. Ik zelf zit daar als dichtste bij met 57 seconden. Ton vd E voert inmiddels het hoogste woord. Met zijn volume rijzen de kansen voor Johan. Het geluid van Ton vd E vult immers de gehele begane grond. We bestellen iets te eten voor Ton vd E zodat het stiller wordt. Praten met volle mond zal hij toch niet doen. Toch? Helaas, het maakt niets uit qua volume. Alleen komt er nu wat extra consumptie mee naar buiten. Niet bevorderlijk voor mijn kansen. Ik heb m’n strategie al klaar: Na 25 seconden sta ik op en begin van het bord van de dame te eten. Wedden dat ze na 10 seconden opstappen? De winst kan me niet meer ontgaan. Dacht ik. Helaas, Johan heeft gewonnen. Het stel heeft vast op afstand al eieren voor hun geld gekozen. Dankzij Ton vd E verwachten we. Een gestolen overwinning van Johan vind ik, maar ik heb het er maar bij gelaten. 
Overigens heeft Hugo besloten wéér op dieet te gaan. Na zijn ontbijt met haggis (zie vorig verslag), een “lichte” lunch met een super burger en frites, zal het wel een salade worden vanavond gokken we. De afslank kuur duurt helaas slechts enkele minuten. De menukaart is wéér  te verleidelijk: het wordt toch één sirloin steak.

Zoals in ons vorige verhaal al aangegeven zijn we na het eten “even” de stad ingegaan. We trappen af met een proost op een mooie avond.

Wat zijn onze gastvrouwen in dit land toch ongelofelijk ordinair. Er is geen greintje beschaving of klasse te bespeuren. De klasse van bijvoorbeeld Downton Abbey is in geen velden of wegen te bespeuren. De enige dame die er bovenuit steekt gaat trouwen. Hugo en Twan troosten het lieve kind door met haar te poseren. Gewoon netjes. Het zal het enige nette gebaar blijken die avond voor t meisje.

Het arme kind wordt omringd door op trollen lijkende, te hard opgeblazen opblaaspoppen. Uiteraard vol tatoeages. Johan en Rob hebben nog naar de ventielen van de heftig zuipende opblaaspoppen gezocht, om de druk er wat af te halen. Helaas zonder resultaat. Waarschijnlijk zijn de ventielen weg geplamuurd. Of onvindbaar tussen de talloze tatoeages. Gelukkig loopt de avond als van ouds uit de hand. Maar “what happens in Inverness, stays in Inverness”. Het zal een wat later ontbijtje worden verwacht ik. Later meer over ons ontbijt en rit naar Thurso