Aankomst in Newcastle en eerste rit naar Schotland.

Trots op m’n cluppie! Allemaal op tijd aan het ontbijt. De zee was erg rustig dus werden we alleen maar wakker gehouden door elkaars gesnurk. Ton vd E snurkt zó hard dat ik wakker werd toen één van m’n oordoppen uit een van m’n oren viel. Heb de hele dag een pieptoon in mijn oor gehad. Wat heb ik respect voor Betty, die arme partner van Ton vd E. Ik verwacht dat zij zwaardere hulpmiddelen inzet, want het is echt niet te doen. Na het ontbijt onze spullen gepakt en naar de motoren gegaan. Gelukkig was Frans zijn telefoon vergeten en had Gerard deze meegenomen. Frans miste zijn telefoon overigens niet. De toon is gezet, er is in die afgelopen decennia niets veranderd. 
De meesten moesten weer even wennen aan het rijden in een groep. We raakten elkaar twee keer kwijt. Gelukkig vonden we elkaar weer en werd de route naar het noorden voortgezet. Prachtige stukken binnendoor naar een dorp genoemd Perth, ergens tussen Edinburgh en Dundee in. Het binnen rijden van Schotland, waar ik nog nooit geweest was, werd met gejuich begroet.

We hebben meerdere zeikerds in ons gezelschap. Stadler en Waldorf, de immer zeikende oude mannen uit de Muppetshow zijn gereïncarneerd in Ton vd E en Gerard. Maar dan letterlijk. Het “ik mot nu eerst efkens pissen heur “ klinkt me als muziek in de oren.

Aangekomen in de The Famous Bein Inn, heb ik me getransformeerd naar mijn alter ego: Sean Mac Gargle. Deze schot met te korte rok, te lange benen en zonder bijpassende kniekousen is een voorbeeld voor de culturele smeltkroes tussen Schotland en Nederland. Zo stoken we in Nederland al goede whisky’s, is de langst zittende minister van Financiën, Gerrit Zalm naar deze schotse lekkernij vernoemd, en dan hebben we uiteraard Sean Mac Gargle. Op z’n Rob Geus’ toetst hij de Inns in een korte checkronde. The Famous Bein Inn is goedgekeurd door Sean. 
Onze voorzitter Hugo (groot in daden, klein van stuk) wilde graag op de foto met Sean. Mooie combinerende ruitjes patronen werden vastgelegd.
Na een uitstekende maaltijd (ja écht!) hebben we een kleine proeverij van de lokale godendrank aangericht

Kelsey, de plaatselijke deerne, die een uitzondering is op de intens lelijke dames die hier werken, toonde de mooie flessen.

De andere dames (Karen en een onverstaanbare naam omdat deze werd uitgesproken in plat Schots met een beperkt aantal tanden) zijn zo lelijk dat ze tevens dienst doen om ongewenste Engelse gasten te verdrijven. Het lukt ze goed want we zitten alleen met locals in The Inn. Sean werd overigens wel keihard uitgelachen door de aanwezige locals vanwege zijn veel te korte rok. 
Al met al een mooie eerste dag. Morgen richting Inverness.