26 mei van Portree naar Oban

Portree op Skye is leuk!… en druk. Hier zitten de pubs vol toeristen, veelal Britten. Daarnaast zijn de Nederlanders het best vertegenwoordigd. Vele Hollandse hobby genoten zijn we al tegengekomen onderweg. Gisteren was het knokken tegen de elementen. Veel regen met keiharde wind zorgde ervoor dat er het nodige gedroogd moest worden. Dat is gelukt gelukkig. Na een prima ontbijt in de pub, zijn we met zon vertrokken. Dit is de route vandaag, we rijden naar Oban:

Over de brug terug naar het zuid oosten om uiteindelijk naar het zuiden te rijden. De plek waar Loch Linnhe het zeewater diep het land in stuurt. “Four seasons in one day” gaat ook nu weer op voor het Schotse klimaat. Als snel regent het fors maar het zet niet door. De weg voert ons via lange bochten langs de vele wateren die dit gebied rijk is. Het went niet. Regelmatig valt je mond open van de schoonheid van dit land. We hebben ook wat mooie binnendoor weggetjes gereden over smalle paden die door het bos kronkelen. De eerste koffie stop is bij Loch Cluanie. 

Het wordt een koffie to go bij een piepklein winkeltje. Restaurants vonden we niet op dit stuk van de route. Gerard moet z’n darmen legen. Het winkeltje heeft geen publiek toilet dus rest hem niets anders dat de locale bodem te verrijken met goede voedingsmiddelen. In zijn topkoffer sjouwt Gerard van alles mee, waaronder wc papier voor de noodgevallen. Achter een pallet compost moet het gebeuren. Met kleine pasjes en aangespannen bilspieren waggelt Gerard richting de struiken om achter de pallets te verdwijnen

We vervolgen onze route. Mijn zoon Thijs en schoondochter Yazmin vertelde dat het de moeite loont om iets van de route af te wijken. De vallei van Glescoe. Het weer knapte prima op en de zon brak regelmatig door. De vallei was een uitstekende tip. Een aanrader! De A82 is daar zo gaaf! Zie ook het filmpje dat ik daar vanaf de motor nam. We stoppen bij een grote waterval.

.

Als we verder willen rijden blijkt de achterband van Hans lek te zijn. Nog slecht 1,5 bar. Het lek krijgen we op de smalle strook langs de weg niet gevonden. We besluiten de band op te pompen en de laatste 70 km erop te gokken dat de druk niet te hard terugloopt. Bij aankomst in Oban is er weer 1,5 bar uit. We gaan eerst douchen en een biertje pakken. Het regent inmiddels en de wind teistert het plaatsje Oban. Na een uur is het droog, en krijgen we het lek met zeepsop gevonden. Het repareren duurt enkele minuten en het lek is gedicht.

Terug naar de The Oban Inn. Frans, we noemen hem “ons kind”, zit aan een kinder biertje.

Ons kind heeft nog veel hulp nodig. Heeft hij zijn handschoenen bij zich? Zit z’n helm vast? Waar zijn z’n sleutels? Wie poetst zijn vizier even? Na het eten vegen we automatisch zijn gezicht schoon met de altijd handige Zwitsal baby doekjes. Fransje  weet zelf niet wat hij bij zich heeft. Vandaag blijkt dat Fransje ook een compressor bij zich heeft. Hij kan zich niet herinneren dat hij deze heeft ingepakt. Na zijn kinder biertje gaat Fransje weer over op limonade. Anders wordt hij onhandelbaar. Het is echt best een lief kind…

We konden de kinderbuggy niet meenemen dus Fransje loopt aan de hand mee naar de volgende stop. We lopen langs de haven naar het restaurant. 

Het restaurant dat Rob en Johan hebben geregeld op slinkse wijze: het restaurant zit nl vol. De knul in het restaurant verteld de beide deugnieten dat er wel een plek voor 10 man is, maar dat deze is gereserveerd. Buiten wachten de mannen de groep, die de tafel gereserveerd heeft, op en vertellen de groep dat hun etentje niet doorgaat. Waarom leert het verhaal niet. Ik denk dat ze met “Ton en Ton” gedreigd hebben. Ton 1 maakt lawaai (standaard) terwijl Ton 2 met zijn enorme afmetingen de starthouding aanneemt van een kickbokser. Altijd druipen ze af. Kortom we hebben een plek in het uitstekende restaurant. Na afloop een Oban 14 jaar (we schatten de whisky net zo uit als de intellectuele leeftijd van Fransje) gedronken. Echt heerlijk. 

Het was een top dag! Morgen de laatste rit aan de west kust. De tijd vliegt… Johan en Rob zijn voor het ontbijt in Oban nog naar het kasteel gelopen. Morgen lees je hier meer over