22 mei naar Thurso en aankomst in “hotel”

Het ontbijt was inderdaad wat later dan normaal. En tóch was de groep weer fit voor de reis. Wat een bikkels zijn we toch. We vertrekken uit Inverness over de befaamde NC 500 richting Thurso aan de Noordkust. Dit is de route:

Wat een prachtige rit. Lang zwierende bochten wisselden zich af met mooie vergezichten. De NC 500 van Inverness via John Ó Groates naar Thurso is echt schitterend. De diepe inhammen van de Noordzee trakteren ons op prachtige uitzichten:

Verder naar het noorden lijkt het nog leger te worden. Én armer. Armetierige huizen en vervallen gebouwen in een mooie natuurlijke omgeving. Zo kun je noord oost Schotland wel omschrijven.  Vooral het uitzicht op de Orkney eilanden is indrukwekkend. 

Gelukkig hebben we nog steeds last van notoire zeikerds dus genoeg gelegenheid om te genieten van het uitzicht.

Nergens een plek kunnen vinden om iets te eten. Dus besluiten door te rijden naar onze bestemming van vandaag, Thurso. En dat was maar goed ook, achteraf gezien. Aangekomen bij het hotel viel ons de vervallen staat al op. Bij de receptie zat een jonge dame die er moedeloos bij zat. Met haar jas aan want de verwarming werkt niet.

De boeking was bekend, maar helaas waren er geen kamers toegekend. Een aantal kamers was niet te gebruiken vanwege de mankementen, zo vertelde ze. We moesten even blijven wachten in de lobby.

De bar is gesloten en ze hebben geen drank in het hotel… Wat!!!! Geen bier??? Wat dan wel, vragen we in koor? “Niets” is het antwoord, alleen water uit de kraan… Ze vertelde dat ze straks, de 24e, 7 dagen dicht gaan om alle problemen op te lossen. Terwijl ik dit verhaal schrijf weet ik al meer dan hierboven geschreven. Maak van die 7 dagen maar 7 maanden. Wat een zooitje is het. Een aantal douches doen het niet, enkele kamers waren niet schoongemaakt omdat de schoonmaakster halverwege haar dagtaak was vertrokken, zo meldde het moedeloze meisje. Bij ons ontbreken gordijnen zodat iedereen buiten kan meegenieten als we ons douchen. De ramen vallen nog net niet uit hun kozijnen. 

De lift is defect, dus pakken de trap naar boven.  Het matras is 100 jaar oud. De springveren stansen ons lijf. Het bed is ca 130 cm breed. Geen 2x een één persoonsbed, maar een zgn. twijfelaar. Er is ons een ander matras beloofd maar dat zal er zeker niet komen, zo iets voel je wel aan hier.

In een pub om de hoek nog ff een biertje gedaan voor het eten. Op de terugwandeling meteen bier meegenomen voor bij het eten. 

We kwamen terug bij het “hotel” via de achterzijde. Waar de voorkant er op enige afstand nog redelijk uitziet, is de achterzijde illustratief voor de staat van het hotel. 
Het voorgerecht leek echt nergens op en smaakte naar niets. Het hoofd gerecht was de opsteker van de avond. Het smaakte zelfs best aardig. We hebben deze avond in de eetzaal van dit “hotel” Hugo heilig verklaard vanwege zijn goede keuzes voor de hotels de afgelopen 20 jaar.

.

Dat wij dit doen op het dieptepunt van zijn keuzes, is illustratief voor de sfeer binnen de club. Hugo, je bent een kanjer!

Morgenochtend gaan we afrekenen. Dat wordt lachen. Wij zijn er klaar voor.

o ja, aan de wand hangt een grote foto van de eigenaar van deze hotelketen, mr Muthu. Op zijn website schrijft hij: “Elk van onze 36(!) eigendommen viert de unieke essentie van zijn bestemming om onze gasten een onvergetelijke ervaring te bieden door een service van wereldklasse te bieden.”

Door zijn zonnebril maakt hij meteen een betrouwbare indruk vind ik.

Op de foto staan zijn 5 gouden regels voor succes: waarheid, hard werken, integriteit, karakter en hoop. Echt briljant. Het lijkt op de mondkapjes deal van Sywert van Lienden. Echt niets klopt eraan; alle van zijn gouden regels zijn afwezig in dit hotel, op één na: HOOP. Wij hopen dat het volgende hotel weer prima zal zijn, net als de vele hotels die Hugo eerder boekte. En hoop voor de medewerkers van mr, Muthu. Want zij zijn misschien wel de grootste pechvogels.